7تیرماه: یه مهمونی خدایانه

خدا جونم سلاممممممممم

صبح قشنگت اون بالابالاها بخیر.

خوبی؟خوشی؟با تنهایی چطوری؟من که هیچ چیز اندازه ی تنهایی حالم رو خوب نمیکنه و همش حسودیم میشه به تنهایی و خلوت دنجی که داری...

روزگار بر وفق مراد هست یا از دست بنده هایی مثل من و امثال من در رنجی وهمش احساس پشیمونی میکنی از آفریدن واختیار دادن به ما؟

قربون بزرگی و کرمت برم دیگه باید تحمل کنیمون یا اینکه خودت یه جوری کمکمون باشی تا راهمون رو پیدا کنیم و بشیم همون بنده ای که میخواستی و هدف داشتی از آفریدنشون...

میدونم این روزا سرت خیلی شلوغه و کلی کار داری که باید سفارش هر کدوم رو به فرشته هات بکنی که هیچکدوم عقب نیفتن اما مهربونم حواست به فرشته کوچولوهای من هم باشه که نکنه تواون شلوغی زیر دست و پا بمونن و خدایی نکرده...

من فرشته هام رو از همون اول به خود خودت سپردم و ازت میخوام که این بار پیش خودت نه توی دل من هواشونو داشته باشی ومواظبشون باشی تا هر وقت که صلاح دونستی به آغوشم برسونیشون...

کارت دعوت مهمونیت برامون رسیده و بیصبرانه منتظرم که روزش برسه و با افتخار بیام و شرکت کنم.همه تدارکات شرکت تو مهمونی بزرگت رو دیدم و خودم رو حسابی آماده کردم مثل بقیه مهمونیا لازم به چند مدل لباس وکلی تدارک دیگه که اندازه ی دوماه بعدش خرج رو دست آدم میذاره نبود و با یه چادر نماز شسته و اتو کشیده و یه سجاده تمیز ویه قرآن مجید وکتاب دعا و یه دل بی تاب وصال یار، همه مقدمات آماده شد تا این بار با دست پر از مهمونیت برگردم و با یه وجود پر از آرامش و دلی سیقل خورده از هر چی ذلت و گناه هست به زندگیمون ادامه بدیم.

همه کسم ، مهربونم، پشت وپناهم توی زندگیم، خدا جونم یادت نره بین اون همه مهمون والامقامت منم هستماااا.میام که باز بهت نزدیک بشم و بشم همون مینایی که بودم.نمیخوام داوری کنم اما من همون مینایی ام که وجودت توی لحظه به لحظه زندگیش جاری بود و با تمام وجود حس میکردد حضورت رو.همون مینایی که از خیلی پرتگاه ها دورش کردی و من به عینه میدیدم که فقط وفقط از دست تو برمیاد که اینجوری آروم و بی سرو صدا وبی منت از لغزش ها دورم کنی ، سر ازدواجم، شناخت دوستام ومراقبم بودن توی موقعیتهایی که باهاشون بودم، توی موفقیتهای تحصیلیم، توی همه روزهای زندگی مشترکم، توی مادر شدنم و همه لحظه و همه جا توبودی که همراهم بودی و باعث میشدی قدمهام روبا اطمینان بردارم و جلوبرم.اما چند وقتی هست که این حس زیبا نمیاد سراغم ووقتی باهات حرف میزنم احساس میکنم که از فاصله ای دور به اندازه تمام کهکشان ها دارم باهات صحبت میکنم و این برام کشنده است و عذابی هست که تا تو نگاهی دوباره بهم نکنی تمومی نداره وهرچی فکر میکنم دلیلش رو نمیفهمم وبه این میرسم که شاید زبونم لال به حال خودم رهام کردی ...

خدا جونم یاورم باش.کمکم کن.تنهام نذار ودیدی من نتونستم تو خودت بهم نزدیک شوو یه جوری حضورت رو بهم گوشزد کن و نذار بلغزم.

میدونم از دستم خیلی ناراحتی و شاکی، چون نتونستم نذر ختم قرآنی که واسه سلامتی فرشته هام کرده بودم رو به جابیارم و حتی نتونستم نمازام رو سروقت بخونم برای همین تاهمینجا هم که باهام بودی همه از لطف و عظمتت بوده و من راضی ام به رضای تو و میدونم هر چی که صلاحم بوده رو برام مقدر کردی اما ازت درخواست میکنم که از این به بعد کمکم کن که توی عهدم ثابت قدم باشم و نذر ختم قرآن و نماز سروقتم رو برای آرامش خودمون و اومدن فرشته مون به نیت هدیه به حضرت فاطمه زهرا(س) و حضرت رقیه و حضرت علی اصغر طفل شیرخواره امام حسین بخونم ودلم آروم بگیره از نزدیکی بهت. 

فردا روز موعود هست و امروز دیگه مقدمات باقی مونده رو محیا میکنم و میام در خونه ات  وبه امید خودت میشم همون بنده ای که ازم انتظارشو داری.میرم غسل توبه میکنم بخاطر ناشکری هام و قدر نعمتات رو ندونستنام و به راحتی از کنار الطاف و بخشش هات گذشتنام ،واز صبح فردا تا یک ماه آینده رو مهمونتم مگه اینکه خودت نخوای وازم اونقدر دلخور باشی که توی نیمه راه دستم رو ول کنی و باز  من بشم همون مینای تنهااااا که میدونم وجود تو از این کاروشبهه ها مبراست ورحمتت تا بیکران ها سایه گسترده و این باعث دلگرمی و خوشنودی کسایی مثل من هست که حضور تو به زندگیشون رنگ و صفا میده.

خدا جونم فردا با یه دل به آرامش رسیده و خالی از هر چی زشتیه منتظرم باش.

تافردا...